czwartek, 19 listopada 2015

Gruba krecha


Przychodzi w życiu taki czas, kiedy problemy, przemyślenia i pretensje, długo kłębione w głębi serca, brutalnie chcą ujrzeć światło dziennie. Brutalnie? Jak to brutalnie? A tak…jesteśmy poddenerwowane, doszukujemy się problemów we wszystkim, jakby czekamy na zły ruch przeciwnika, żeby móc obrzucić go "jajami". Wszystko rozgrywa się w towarzystwie ogólnego rozdrażnienia, brak sensu, braku zapału i chęci do czegokolwiek, nawet do rzeczy, które do tej pory sprawiały nam nieocenioną radość. Gdy dodatkowo to wszystko odbywa się poza "trudnymi dniami" kobiety, oznacza to już tylko jedno…czas na poważną rozmowę, czas na postawienie grubej krechy i w końcu czas na oczyszczenie atmosfery i wzięcie głębokiego oddechu.

O tym, że życie czasami rzuca nam kłody pod nogi, nie układa się tak jakbyśmy tego chcieli, wiemy wszyscy. Wiemy także, że choć kochamy kogoś z całego serca, nie zawsze możemy "nadawać na tych samych falach". Przychodzi moment, w którym problemy życia codziennego nieustannie pukają do drzwi naszego małżeństwa, związku czy przyjaźni. Mnie niestety również to spotyka, ale ja wiem jak sobie z tym poradzić. Ja mam na to swój sposób.

Jestem osobą, która nie lubi niewyjaśnionych spraw, niedokończonych rozmów, jestem  kobietą nienawidzącą "cichych dni". Ponad wszystko cenię sobie szczerość i rozmowę. Nie boję się słów, które mogą mnie zaboleć, lubię wiedzieć jakie błędy popełniam według ludzi, którzy są mi bliscy i w końcu lubię wiedzieć co rani moich bliskich. Nie jesteśmy w stanie oczyścić atmosfery bez szczerej rozmowy, nie możemy naprawić błędów, jeżeli nie wiemy, że je popełniamy, nie zbudujemy niczego wartościowego bez szczerych rozmów…rozmów tych dobrych, ale też tych trudnych, które niejednokrotnie mogą nas zranić. Trudne rozmowy mają podwójne dno. Ranią nas, ale dzięki nim możemy naprawić coś, co nieświadomie psujemy. Rozmowa jest dla mnie niczym kompres na rany. Jest dla mnie kluczem do drzwi, za którymi kryje się szczęśliwy związek czy przyjaźń.

Taką rozmowę musiałam przeprowadzić z moim ukochanym w ostatnich dniach. Gotowaliśmy się w przypalonym sosie, nie mogąc nabrać świeżego powietrza w usta. Udawanie, że jest dobrze, pogrążało nas z dnia na dzień coraz bardziej. Strach przed szczerą rozmową i przed słowami, których wcale nie chcieliśmy usłyszeć, paraliżował nasze ciała i całe nasze życie. Nic nie było jak dawniej. Poranki nie były tak wesołe, kawa  tak aromatyczna, obiady tak smaczne, rozmowy tak wartościowe, a komplementy budujące. Przyszedł czas na rozmowę, poważną, trudną rozmowę. Długą, parogodzinną, okraszoną łzami i przeszywającym strachem, strachem przed tym co będzie dalej i przed tym co będziemy musieli usłyszeć.

Szczere rozmowy zawsze są budujące, zawsze są najlepszym wyjściem, gdy dwie kochające się dotąd osoby, chcą aby "kawa smakowała jak dawniej" , a "obiady były tak smaczne jak kiedyś". Przeprowadziliśmy rozmowę. Wspólnie narysowaliśmy grubą krechę, za którą zostawiliśmy gorzkie słowa.

Dzisiejszy poranek był już wesoły.


K.k. 

piątek, 6 listopada 2015

Z cyklu: Matka też człowiek, błędy popełnia...

Popełniła matka błąd jeden. W zasadzie pewnie niejeden, ale bynajmniej jeden, którego na pewno popełnić nie chciała.

Zaczęło się niewinnie całkiem. Urocze paromiesięczne dziecię, uśmiechające się na widok bajeczek na tableta ekranie. Widok przesłodki i jak się Matce wtedy wydawało, zupełnie niegroźny. Przestrzegali matkę głupią, aby z tymi "Jagódkami", "Małymi przedszkolaczkami" i innymi "Kotkami na płotkach" uważała, bo dziecię łatwo do bajkowego świata przyzwyczaić można . Ona jednak jak do ucha rady wpuszczała, tak zaraz je wypuszczała, bo syn jej na bajki patrzył tylko chwilę, porzucając je szybko na rzecz poszukiwań zagubionej mamusi. Matka zazdrościła koleżankom, których dzieci bajki oglądać chciały dłużej. Miały one bowiem coś czego ona nie miała…chwil dla siebie trochę. Fajnie! Wtedy myślała.

Nie wiedząc kiedy, dziecię nagle w bajki wpatrywało się o wiele dłużej, niż wcześniej miało to miejsce. Zaczęły się sytuacje dosyć zabawne. Tańce do "Kaczuszek", odgłosy szczekania na "Pieski małe dwa", czy brum brumkanie na widok wszelakich pojazdów, albo i nie pojazdów, w każdym razie coś co je, według jej syna, przypominało. A Matka? Matka zadowolona, bo dziecię jej przy bajkach spokojne, a ona sama chwil parę dla siebie zyskała.

Matka dopiero martwić się zaczęła gdy jej piętnastomiesięczne dziecię tablet odblokować umiało, you tuba samo włączało, a umiejętność przełączania bajek, do perfekcji opanowało. Co się jednak później okazało, klęska Matki jeszcze większego dna dotknąć miała. Dziecię mianowicie po przebudzeniu już nie o kaszę, a o "Jagódki", "Lulusie" i inne pimpusie się awanturowało. Sytuacja patowa, Matce się wydawało.

Na dzień dzisiejszy dzieciaczysko tablet za swą własność uważa, a zabranie ów własności kończy się zwykle aferą o rozmachu większym niż afera podsłuchowa. Sposób na razie jeden tylko Matka znalazła. Bajki tylko rano już dziecięce oko cieszą, następnie rodzicielka sprzęt chowa ruchem zwinnym niczym kot, aby czujny brzdąc, nie zauważył jak Matka jego własność przed nim chowa. Dziecię czasem o bajkach sobie przypomni, ale Matka wtedy na rzęsach staje, żeby wybić dziecku tablet z głowy.

Nie wie, Matka kiedy błąd popełniła, ale popełnić go musiała. Jako Matka do innych Matek apeluję…chrońcie dzieci swoje przed tabletami, komórkami i innymi tego typu sprzętami!

K.k.

czwartek, 29 października 2015

Ciesz się człowieku z rzeczy małych!

Zastanawiam się często, czy świat nasz od zawsze skonstruowany był tak, że w nim się tylko narzeka? Czy nasze babcie, dziadkowie również nieustannie narzekali? Czas temu jakiś przyjemność miałam oglądnąć dokument o Powstaniu Warszawskim, na który składały się ścinki filmów, kręconych przez samych powstańców. Jakież było moje zdziwienie, gdy na ów filmie, ludzie uśmiechali się częściej, niż ludzie, których dziś mijamy na ulicach. Rozumiecie to? Ludzie, których dotknęła tragedia, którzy niejednokrotnie stracili swoje dzieci, matki, ojców, przyjaciół, którzy nie widzieli czy zjedzą dzisiaj ciepły posiłek, ba! Którzy nie wiedzieli czy w ogóle to "dzisiaj" przeżyją, mieli jeszcze powody i siłę do radości! Dało to szarakowi takiemu jak ja, do myślenia wiele.


Świat nasz okraszony jest nieustającym ubolewaniem nad naszą egzystencją. Nie ważne, że człowiek zdrowy i rodzinę ma, która w dodatku zdrowa też jest, robotę ma, rachunki płaci, do gara ma co wsadzić, a i na wycieczkę na lazurowe wybrzeże, grosza znajdzie, wszystko jest nie ważne! Ważne zaś, żeby znalazł się powód do narzekania.
Skąd to się bierze? Wniosek dla mnie jeden. Czasy nasze charakteryzują się ciągłym dążeniem do lepszego, droższego i fajniejszego! Nie byłoby w tym nic złego, bo dobrze jest do czegoś dążyć, dobrze jest cel mieć jakiś, ale już niedobrze jest w biegu tym, zapominać o rzeczach czy ludziach, które czynią nasze życie naprawdę fajnym! Zastanów się człowieku, jak życie Twoje wyglądało by bez wypasionej komóry? A może bez telewizora z full pakietem kanałów? Idźmy dalej… wyobraź sobie, że nie masz żony/ męża, dzieci, rodziny, sam na świecie jesteś, sam ze sobą mieszkasz i sam wolne chwile spędzasz. A  może usuniemy też futrzaka ukochanego? Wyobraź sobie, że nie masz pracy, nie masz dochodów, a zamiast pięciu posiłków jesz tylko śniadanie, a może i w ogóle nie jesz, bo nie masz nawet dachu nad głową i jesz tylko wtedy gdy  coś do zjedzenia znajdziesz. Wyobraź sobie życie, w którym byłbyś zdany tylko na obcych ludzi, na ich dobroć, bądź obojętność. Czy naprawdę muszę wymieniać dalsze przykłady, abyś zrozumiał, że masz wiele? Masz się z czego cieszyć człowieku!


Ja cieszę się, z rodziny którą posiadam, to prawdziwy skarb! Rodzice, zdrowe dziecko, narzeczony, kot, cieszę się, bo przecież wcale nie musiałam ich mieć! Mogłam być samotna, porzucona, oddana. Cieszę się, że idąc do sklepu, nie zastanawiam się na ile części będę musiała podzielić zakupioną bułkę, żeby każdy mógł ją ugryźć, nie zastanawiam się czy kupić dziecku zdrowy owoc czy mniej zdrowe, ale jakże lubiane przez dziecię, ciastko. Czy to nie jest powód do radości? Cieszy mnie to serio! Cieszę się z nowego swetra, w którym zimą będzie mi ciepło, cieszę się z nowej książki, która pozwoli mi się zrelaksować, cieszę się ze słonecznej pogody, dzięki której będę mogła zabrać syna na spacer. Wszystko co mnie otacza, co czyni moje życie wygodniejszym, fajniejszym, ciekawszym, jest dla mnie powodem do codziennej radości.


Doceniaj człowieku wszystko co Cię otacza, ciesz się z każdej chwili, przystopuj trochę w tym ciągłym życiowym galopie po więcej, bo nie zauważysz jak wiele już od życia otrzymałeś! Nigdy nie będziesz umiał się cieszyć z dużych rzeczy, nie doceniając tych mniejszych.


Na koniec zostawiam Was z dwoma moimi ulubionymi cytatami flamandzkiego pisarza, które każdego dnia pozwalają mi pamiętać o tym, co tak naprawdę jest dla mnie najważniejsze…o tym co mi życie już dało!




"Nie ma zbyt wiele cza­su, by być szczęśli­wym. Dni prze­mijają szyb­ko. Życie jest krótkie. W księdze naszej przyszłości wpi­suje­my marze­nia, a ja­kaś niewidzial­na ręka nam je przek­reśla. Nie ma­my wte­dy żad­ne­go wy­boru. Jeżeli nie jes­teśmy szczęśli­wi dziś, jak pot­ra­fimy być ni­mi jutro?"


"Ze szczęściem cza­sami by­wa tak jak z oku­lara­mi, szu­ka się ich, a one siedzą na nosie. "


Phil Bosmans


A czy Was cieszy Wasza codzienność?


K.k.


środa, 21 października 2015

UK: 7 rzeczy, które lubię tu najbardziej

Angielska rzeczywistość towarzyszy mi od lat trzech i choć to kraj nie do końca z moich marzeń, jest rzeczy parę, które pozytywnie wpływają na jego ocenę. Żeby nie przynudzać za nadto, przedstawię Wam moich "pozytywnych ulubieńców".






1. NA ZWOLNIONYCH OBROTACH. Na ulicach spokój panuje, ślimacze tempo króluje, nikt się nie spieszy, nikt za niczym nie goni, w kolejkach sklepowych z niecierpliwości się nie tupie, a spóźnianie się, nie wynika wcale z braku kultury.


2.PRZEPRASZAM. Słowo, które na angielskich ulicach, usłyszysz najczęściej. Mieszkańcy Anglii w zwyczaju mają przepraszać za sytuacji wiele. Pani na poczcie przeprasza za czas Twój stracony w kolejce, pacjenci w przychodni przeproszą za każde kichnięcie, Pan X przeprosi, za nieumyślne otarcie o Twą kurtkę, w autobusie zaś przeproszą Cię za zajęcie miejsca tuż obok Ciebie. Czasem można by pomyśleć, że Anglik przeprasza zupełnie na wyrost. Ja zaś uważam, że lepiej słowa "przepraszam" używać za często, aniżeli nie używać jego wcale.


3.UŚMIECH. To jedno ze zjawisk dla mnie najfajniejszych. Na osiedlu każdy się ze sobą wita, czasem zapyta co u Ciebie słychać. W parku, sklepie, w biurze czy przychodni każdy do każdego serdecznie się uśmiecha. Nawet sobie sprawy nie zdawałam, jak wiele dobrego daje uśmiech nawet obcego nam człowieka.


4.DZIECI. Kochane przez wszystkich, zaczepiane komplementami i ciepłym uśmiechem. Czy grzeczne, czy wrzeszczące, dziecko w UK zawsze jest cudowne. W restauracji nikt uwagi nie zwróci na dziecko stoły demolujące, wręcz przeciwnie dziecko takie z aprobatą się spotyka. W sklepie dzieciak biegający, na obcych ludzi wpadający, zamiast spojrzeń gniewnych, na uśmiech ciepły liczyć może. Wrażenie mam, że dzieci dla Anglików nigdy nie są irytujące.


5.LUZ BLUES. Ubranie czy fryzura Twoim są wyborem. Wyglądasz tak jak wyglądać masz ochotę. Możesz być trendy i na czasie, albo z modą być na bakier, włosy  niczym z "czerwonego dywanu" czy w niechlujny kitek związane. Wygląd dla ludzi znaczenia tu nie ma. Wygląd, wyglądem, ale sprawa jest jeszcze jedna. W parku trawa kocami zasłana, na kocach rodziny z koszami jedzenia, samotnicy w książki wczytani, nastolatki ze "smartfonami", para zakochanych z winem w ręku, a nawet znajomi ze słynnymi tu, "jointami". Robić można tu wszystko, co innym nie przeszkadza, a tym bardziej nie zagraża.


6.PARKI. Są tu wszędzie. Każde miasteczko ma ich kilka. Parki duże z alejkami i kolorowymi kwiatami, parki zapomniane, zaniedbane, parki ukryte, tajemnicze, parki z pełnym pakietem boisk do gry we wszystko w co grać można. Większość z nich okraszona ławkami i placami zabaw dla najmłodszych.


7.FINANSE. Nie byłabym z Wami szczera, gdybym finansów nie uznała za pozytywny aspekt angielskiej rzeczywistości. Na pewno łatwiej tu o finansową stabilizację, ale na wszystko trzeba sobie zapracować, nic nie ma za darmo jak wielu myśli.


A Wy za co lubicie kraj, w którym mieszkacie?


K.k.

czwartek, 15 października 2015

"Zamknij się już córko moja...ja i tak wiem lepiej!"


Opowiem Wam coś. Opowiem Wam historię, która w życiu moim miała miejsce.

Było to lat cztery temu. Kłótnie z ukochanym, proza życia codziennego, brak zrozumienia, w końcu rozstanie, powrót do domu rodzinnego, ostatecznie nowy "koleś", tak na pocieszenie. Chwilowo nawet szczęśliwa byłam… luz, brak zobowiązań, wypłata na własne przyjemności. Takie nastoletnie życie, ale lepsze, bo zamiast "budy" ,praca , a zamiast ocen, wypłata która na owe luźne życie pozwalała. To "lepsze" życie, przysłoniło umiejętność logicznego myślenia. Świat cały głową kiwał z niezadowolenia, patrząc jak życie swoje do góry nogami przewracam. Ja zaś bawiłam się świetnie, jednocześnie nie rozumiejąc tych głów kiwających i tych spojrzeń pełnych niezrozumienia.

Świat cały oszukasz, Mamy swojej jedynej oszukać się już nie da. Mama, jako przyjaciółka najlepsza, jako jedyna radość moją podzielać próbowała, ale odczuć też dawała, że nie tego dla córki swojej chciała. Nie faceta nowego, nie życia do góry nogami przewróconego. Mama w głębi serca nadzieje wielkie miała, że życiem nowym w końcu się znudzę i wrócę do życia poprzedniego, w którym to prawie na ślubnym kobiercu z Piotrem stałam. Przekonana jestem, że niejednokrotnie powiedzieć mi chciała:

-"Zamknij się już córko moja, i tak wiem co tak na prawdę serce Twoje czuje"!

Wiedziała, a ja z wiedzą jej nieustannie się "przepychałam".

Życie do góry nogami przewrócone, ale mimo to gdzieś coś kuło, gdzieś coś przeszkadzało, jakbym igły na sercu swoim hodowała. Wszystko Piotra przypominało, wszyscy o Piotra pytali, nawet sam Piotr w osobie własnej, wszędzie się pojawiał. A to w sklepie tym samym zakupy robił, jakby sklepów innych nie wybudowano, a to na drodze w korku trąbić czelność na mnie miał, jakby inne korki istnieć przestały, nawet z radia w imieniu jego dzwonili, tłumacząc, że Piotr kolacje ze mną by zjadł, jakby kolacji w samotności zjeść się nie dało! Cholera, jak zapomnieć o kimś kto "jak Filip z konopi" zewsząd wyskakiwał?!.

-"Mamo wyjeżdżam! Faceta mego, nowego biorę, walizki ze dwie spakuję i wyjeżdżam! Przy tej okazji angielski podszlifuję i z bagażem nowych doświadczeń, za rok do ojczyzny ukochanej wrócę!"

 Ot sposób! Ot wymyśliłam!

Mama przekonać chciała, że pomysł mój głupszy jest, od wszystkiego co dotąd wymyślić zdołałam, ale ja głucha byłam. Głucha na "krzyk" Mamy mojej, że szczęścia ja w kraju innym, z facetem obcym, na pewno nie zaznam.  Manifestowałam głośno -"Co Wy wszyscy o szczęściu moim wiecie?!". Mama wiedziała. Wiedziała więcej niż mogłam sobie wtedy wyobrazić.

Bilet kupiłam, pracę rzuciłam, samochód mój pod domem rodzinnym zostawiłam, walizkę spakowałam i weszłam na żelastwo wysoko latające. Cel osiągnęłam, na obcej ziemi stanęłam, pracę szybko znalazłam, angielski szlifowałam.  Myśli jednak wokół Piotra i życia, które za sobą zostawiłam, krążyły jak błędna owca. Nie byłam szczęśliwa, ale szczęście to wmówić sobie chciałam. Życie takie dwa tygodnie wiodłam, aż w końcu "walczyć" ze swoim szczęściem przestałam. Szybki telefon do Piotra, parę słów wydukanych w akompaniamencie głośnego płaczu. Do dziś dzień zastanawiam się jakim cudem Piotr słowa te zrozumiał, ale chyba zrozumiał, bo 2 tygodnie później i on na obcej ziemi stanął.

Od tamtej pory miłość nasza jakby dojrzalsza, jakby lepsza, no i liczniejsza, bo o syna bogatsza. A Mama?! Mama spokojna, że dziecko jej szczęśliwe życie wiedzie. Ja natomiast już nigdy głucha na krzyk Mamy mojej nie będę, bo Matki nasze wiedzą najlepiej, co ich dzieciom najwięcej szczęścia przyniesie.

Kocham Cię Mamo.




K.k.


wtorek, 13 października 2015

Skąd ja się tu wzięłam?



Szczerze mówiąc nie chciałam się przedstawiać, nie chciałam stworzyć postu będącego nudną rozprawką o moim życiu. Jednak mówią, że wypada się przedstawić, że to z kultury wynika. Kulturalną chcę być,  bo matką jestem, a dla pociechy mojej wzorem chcę być. Przedstawię się, niech stracę.



Mam na imię Karolina, w sierpniu skończyłam 26 lat.  Mieszkam na wyspie, niestety nie tej dziewiczej, nie tej bezludnej, ani nawet specjalnie słonecznej. Mieszkam na rozsławionej, angielskiej wyspie. Być może będzie mi kiedyś dane wyspę zmienić na tę gdzie piasku dookoła pełno, palmy z kokosami i bambusowe szałasy dla turystów wybudowane, co by drinkiem usta móc zmoczyć.  Na wyspie angielskiej brak tych piasków, brak też palm, kokosy w sklepie, a nie na drzewie dostaniesz, bambusowych szałasów jeszcze nie widziałam natomiast drinków jest pod dostatek.  Mimo wszystko szczęśliwa tu jestem, bo mam tu dziecko moje i narzeczonego też mam. Synek mój, Alex, 15 miesięcy skończył i bardzo mądrym jest chłopczykiem. Do Ojca swego podobny, ale nie rozpaczam specjalnie, bo Ojciec jego też nawet niczego sobie.
Narzeczony mój, Piotr, towarzyszy mi od ponad ośmiu lat. Mimo wzlotów i upadków kocham gościa mojego!

Pomysł na założenie bloga wynikł z mojej wielkiej miłości do pisania i z marzeń trochę też. Dziennikarzem chciałam być, w gazecie pracować marzeniem moim było, ale życie pokierowało mnie zupełnie inaczej. Studiowałam Filozofię na Uniwersytecie, co cieszyło mnie bardzo, bo pisać mogłam nieskończenie, a nawet pisać kazano. Ukończywszy studia, pracę podjęłam w biurze w dziale HR, gdzie pisanie rozprawek nie było już tak wysoko cenione. Pracę swą jednak bardzo lubiłam, pisałam więc w domu dla własnej przyjemności i nerwów ukojenia. Pisałam wiele , ale myśli moje trafiały na pojedyncze kartki, chowane niechlujnie do szafki, zamknięte przed światem całym.  Krótkie teksty, walające się po torebkach, w szafkach, pod stolikiem, na stoliku, w szafce z bielizną, pomału generowały pomysł na bloga stworzenie. I dlatego tu jestem i przedstawiam się  Wam nawet, czego robić nie chciałam jak już wyżej wspomniałam.

Blog mój, blogiem lifestylowo - parentingowym ma być, gdzie o dzieciach poczytacie, o szarym życiu słów kilka dorzucę, codzienne życie na wyspie opiszę, a nawet recenzją jakąś się podzielę.

Zostaniecie?

K.k.